KALMADI
Kimseyi kırmak, üzmek deÄŸil amacım
Köyüme bakınca eski düzen kalmadı
Mektuplar gelirdi allı pullu ta uzaklardan,
Şiirler, destanlar yazan ozan kalmadı
Üzerine çıkıp topluca ağırlık ederdik
EÅŸeÄŸe koÅŸtuÄŸumuz düven kalmadı
Menfaat sardı dört bir yanımızı
Gerçek dostlara bile güven kalmadı
Kabak durmazın başında köven ederdik
Kışın sobası tüten baca kalmadı
Kuraklık olunca yağmur duasına giderdik
Duası kabul olacak hoca kalmadı
Hatırlamaz gençler belki anadudu, dirgeni, yabayı
Unuttular doÄŸalgaz çıkınca sobayı
Bir kenara bıraktılar anayı babayı
Telefon açıpta soran bile kalmadı
BaÄŸa bahçeye hep yayan giderdik
Arabalar çıktı vücudda hareket kalmadı
EkmeÄŸimiz varsa buna ÅŸükür ederdik
Her şeyimiz var ama bereket kalmadı
Biri ekmek yapınca tüm mahalleye kokardı
Sofralarda tereyağ, bal, kaymak kalmadı
Her taraftan sular fışkırır sokaklara akardı
Köy, ÅŸehir, mahalle oymak kalmadı
Herkes tarlasına nohut, mercimek, buğday ekerdi
Şimdi elliği, galici, orağı bilen kalmadı
Köy halkı birbirini Allah için severdi
Fakire bir selam veren kimse kalmadı
Köylere eÅŸeklerle gider üzüm satardık
Ambarda sandık, sele, sepet kalmadı
Kendi yorganımızı kabartarak kendimiz atardık
Şimdi, yay, kiriş, tokmak kalmadı
BuÄŸdayı biçip de deÄŸirmencinin tek bir sözüne
Günlerce deÄŸirmende nöbete yatan kalmadı
Bulguru kaynatıp da o harlı ateÅŸin közüne
Patatesi, kumpiri atan kalmadı
Bayramda evleri tek tek gezerdik
Åžimdi akrabayı gözeten bir göz kalmadı
Yeter Mehmedim bu kadar söz yeter
Söyleyecek baÅŸka söz kalmadı