HÜDAYA VEFA
Gül güneÅŸten alsa da vefayı
Gülün kokusunu esen yelden sorarlar
Bülbül, arasa da Lokmanda asıl ÅŸifayı
Derdine dermanı kokan gülden sorarlar
Ot bitmiyorsa o güzelim toprakta
Toprağın hesabını yağan kardan sorarlar
Bülbül konup ötmüyorsa yeÅŸil yaprakta
Ağacın hesabını meyvesiz daldan sorarlar
Maşukun sesine itibar etsin kulağın
Bu aşkın hesabını seven yardan sorarlar
Rabbini anarak aşınsın o dudağın
Tatlı dilin hesabını baldan sorarlar
Rabbime aşığım diye nara atıp kanma
Kulluğun hesabını yaşadığın yıldan sorarlar
Sırat köprüsünü yıldırım gibi geçerim sanma
Kılıçtan keskindir deyip kıldan sorarlar
Bunca nimeti yaÅŸadı gördü gözlerin
Sadakatini yürüdüÄŸün izden sorarlar
Ak mı, kara mı, Kıyamette belli olur yüzlerin
Rabbinin sanatını görmediÄŸin, gözden sorarlar
Elest bezminde verdiÄŸin sözü sakın unutma
Yarın mahşerde ihanetten veya hidayetten sorarlar
Varlık sebebini unutup da yabana atma
Sana yüklenen kutsal emanetten sorarlar
Zikret, ÅŸükret, Hüdaya tefekkür et
Sana ancak bundan sorarlar
Rabbine kulluktadır asıl hürriyet
Başına taç ettiÄŸin Kur’an’dan sorarlar